پرنده

پر و بالت رامی شکنند و می گویند چرا پرواز نمی کنی

مثله یک پرنده در قفس

من پرواز کردن را از یاد برده ام

من در خویشتن خویش گم شده ام

هویت گمشده

سکوتی مبهم دنیایم را فرا می گیرد

ناله ای بی آه بغضم را می شکند

صدای پای عابران را می شنوم

چه با عجله از این سو به آن سو می روند

اطرافم را که می نگرم

حس غریبی به من دست می دهد

دستانم از تو چقدر دور شده اند

رویاهایم بی تو فرو کش شده اند

نفسم در سینه حبس شده است

قلبم در پی انتظاردیدار تو چه پیر شده است

من مانده ام تنها با هویتم

که آن هم حس گمشدگی به من می دهد

بازی

گاهی بغض می کنم

گاهی می خندم

گاهی می گویم بی خیال

گاهی از درد می نالم

گاهی می گریم

آنچنان که گویی هرگز باران نخواهد ایستاد

گاهی خودم را گم می کنم

احساس می کنم دنیای ما دنیای عروسک های خیمه شب بازی است

همه بازی می کنند

اما من بازی را بلد نیستم

هرگز نمی‌پرسم !!

هر روز می پرسی: که آیا دوستم داری ؟

من، جای پاسـخ بر نگاهَت خیـره می مانم

تو در نگـاه ِ من، چه می خوانی، نمی دانم

امّا به جای من، تو پاسخ می دهی: آری !

ما هردو می دانیم

چشم و زبان، پنهان و پیدا راز گویانند 

و آن ها که دل با یکدگــر دارند

حرف ضمیـر ِ دوست را ناگفته می دانند،

ننوشته می خوانند

من «دوست دارم» را

پیوسته در چشم ِ تو می خوانم

ناگفته، مــی دانم

من، آنچـه را احساس باید کرد

یا از نگاه ِ دوست باید خواند

هرگز نمی پرسم

هرگز نمی پرسم: که آیا دوستم داری

قلب ِ من و چشم ِ تو می گوید به من : «آری!»